ชีวประวัติของฉัน

              สวัสดีฉันชื่อ แก้ม เคยเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ โรงเรียนเทพวิทยา เมื่อเกือบ3ปีก่อนตอนนั้นฉันย้ายมาที่นี่ด้วยความไม่ได้ตั้งใจเลยแม้แต่นิด ก่อนหน้าที่จะเปิดเทอมฉันต้องอาศัยอยู่กับป้าโดยที่พ่อแม่ยังอยู่สมุทรปราการเพราะต้องจัดการเรื่องทางนู้นให้เรียบร้อยก่อนแต่ก่อนหน้านั้นฉันเคยได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับใครสักคนโดยที่ปลายสายบอกว่าฉันคือตัวภาระที่เขาต้องเลี้ยงดูฉันมารู้อีกทีว่าปลายสายนั้นคือป้าของฉันตอนนั้นความคิดที่แล่นมาในหัวคือ คนที่ดีกับฉันมาตลอด คอยเลี้ยงดูฉัน คอยยิ้มอย่างโอบอ้อมอารีมาที่ฉันมันไม่ใช่เรื่องจริงมันคือเรื่องโกหกทุกอย่าง จาวันนั้นฉันก็เป็นเด็กที่เงียบอย่างไม่หน้าเชื่อเพราะแต่ก่อนฉันเป็นคนที่มีรอยยิ้มที่สดฬสตลอดเวลานับจากวันนั้นไม่มีอีกแล้ว พอโรงเรียนเปิดฉันก็ต้องไปโรงเรียนฉันเป็นคนเงียบจึงไม่มีเพื่อนเลย(แม้แต่ครูประจำชั้นยังบอกว่าฉันเงียบมากแถมยังชอบเอาแต่เหม่อมองนอกหน้าต่างเวลาครูเล่นมุกตลกทั้งที่เพื่อนก็ขำกันหมด) แต่ก็มีเพื่อนมาคอยคุยกับฉันอยู่เรื่อยคนคนนั้นก็คือฟิวส์จากนั้นเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันจนกระทั่งวันนึงมีเพื่อนผู้ชายมาแกล้งฟิวส์ฉันจึงช่วยฟิวส์แต่ผู้ชายพวกนั้นกลับมาแกล้งฉันแทนพอพ่อฉันรู้เข้าเรื่องก็ถึงครูจนผู้ชายพวกนั้นถูกทำโทษแล้วเพื่อนทั้งหมดในห้องก็ไม่มีใครเล่นกับฉันเลยพวกผู้หญิงก็ต่อว่าฉันส่วนผู้ชายก็ไม่ยุ่งกับฉันเลย(ดีแล้ว)ตอนนั้นชีวิตของฉันมันช่างโดดเดี่ยวเหลือเกินแต่แล้ว
            วันหนึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเรียนพิเศษฉันกับเพื่อนคนนั้นขึ้นมาช้าทำให้เราต้องรีบทำการบ้านวันนั้นเป็นวันที่เราคุยกันครั้งแรกเราคุยกันอย่าสนุกพร้อมกับช่วยกันทำการบ้านด้วยในที่สุดเราก็ทำการบ้านเสร็จแล้วเธอก็พูดว่า วันหลังเรามานั่งทำการบ้านด้วยกันใหม่นะหลังจากวันนั้นเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนๆ ทั้งตอนเช้า เบรกเช้า เบรกบ่าย เรียนพิเศษก็อยู่ด้วยกันมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดในตอนที่ฉันอายุ12เลยล่ะ

            สุดท้ายนี้ขอบคุณแกมากเลยนะมดที่ฉุดฉันออกจากความโดดเดี่ยวทำให้คนที่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะหายไปได้กลับมายิ้มและหัวเราะอีกครั้ง...ขอบคุณจริงๆ